De tugen breed en nêst elkoar,
der kin gjin miuw mear troch,
de kopgroep jout de rest it sok,
de fraach is: wa leit foar?

De loeten steane op it heechst,
de bomen dogge mei,
it foarfolk hinget nei’t it waait,
mei dizze wyn it dreechst.

De himel griis, de reiden heech,
mar heger riist it hout,
de kromme loete is fertroud,
sa komt de float yn ’t each.

Langwar grôtfol, de stuollen leech,
gjin kop is op it strân,
mei rjochte loeten yn de hân
hâldt elk syn moedfear heech.