Dêr fart er brûzjend, ’t is Wâldsein,
de kop spat weagen stikken
op it binnenwetter fan Langwar,
de oaren lykje al ferslein,
mar soe Wâldsein it doel berikke?

Kom, skûtsjes, nei it houliksfeest,
de prins wol sjen dy skippen,
mar it bûtenwetter is gjin mar
dêr’t Fryslâns binnenskip oer racet,
hoewol de rûte ken gjin klippen.

Dêr skokt Wâldsein nei Amsterdam,
wylst klinken stikken brekke
troch de weagen fan de Iselmar;
Wâldsein leit no ferslein en lam
en mei foar ’t prinslik houlik lekke.

Mar sjoch, it folk fan Medemblik
wol foar Oranje laskje,
dat Wâldsein bestiet wer út ien stik.