Hy hie in hert fan suver goud,
sa waard fan Siete Meeter sein,
dêr kaam noch by syn djippe fielen;
gjin rust ûntstie troch sâlt of rein,
hy wie mei hegerop fertroud.

De namme Piter stie him oan,
in man fan ienfâld yn ’t paleis,
sa soe syn eigen skûtsje hjitte,
mar wa’t net hat oranje fleis,
krijt yn it seil gjin gouden kroan.

Troch ’t silen rekke ’t hert fan slach,
dat Siete sloech in searje oer,
hoewol’t it yngie tsjin syn fielen,
want yn de djipte bleau hy poer
foar goud, hy woe wol graach oerstaach.

Doe kaam de keninginnedei
nei-oan, sadat it spannend waard,
want soe it goud of sulver wurde?
It gouden hert lei yn it skaad,
om’t sulver skynde op syn wei.