Fiere skotten

Ut it skûtsje-argyf 2011

De twirren wiskje oer it wetter
dat yn weagen rôlet nei de wâl,
dêr’t folk ferwachtet, it giet mâl,
wat mear Beaufort, wat better.

It wâldpublyk wurdt dôf troch ’t klappen
fan de seilen, leger oan de mêst
as oars, it is it folk wol bêst,
’t ferwachtet wrede grappen.

Noch ien minút, dan sil it heve,
mar it Drachtster skip wol net omlyk,
de weagen batse tsjin de gyk…
te let foar noch mear reven.

It wyt fan flaggen is it teken
dat de striid is iepen, elk syn kâns,
de fjirtjin manlju binne mâns
genôch, by stoarm gjin leken.

Dêr is de boei om rap te gypjen,
wa’t it gykje heine wol, is dea,
De Jouwer rûkt al bloed mei ’t rea,
syn grime moat noch rypje.

’t Publyk skuort healwei grutte eagen,
want de finishskotten klinke ier,
foar dôve earen fierste fier,
it folk sjocht inkeld weagen.