Hy waard berne op ‘e grutte griene,
krige yn it bloed it weagjen mei
en noasters dy’t wiid iepen stiene
foar de taan en tar wannear’t er lei
yn ’t bedstee fan de durk te sliepen,
dreamend fan it skippersrjocht, de dei
dat hy as âldste oan it helmhout stie.

Rjocht oerein hold Rienk syn idealen
sa’t in Zwaga fan karakter wie,
in inkeld wurd, gjin swetsferhalen,
earm om ’t helmhout, komme ta de die
mei weagjend bloed, de eagen iepen,
skippersrjocht dêr’t hy as soan foar stie,
it wachtsjen wie doe op syn grutte dei.

Soe Langwar de griene lizze litte
doe’t de soan fan Ulbe ien wurd sei?
Hy seach it mei de swan wol sitten,
rjocht oerein de hals, de fearren mei
in rattelgong omheech en sile
yn in minne twirre en dêr lei
de griene fier by Zwaga’s dreamen wei.