Dêr sit er deakalm op it roer
mei blommen yn de rjochterhân,
al wer as kampioen,
hy jout him oan de hulde oer,
se ha it foar in jier wer hân,
mar hy bliuwt wol oan ’t helmhout bûn.

Hy siet as duvel oan it roer,
mar sprong ek wol fan stjoer nei bak,
sa linich as in slang
en as’t net woe, dan wied er poer,
it rûn net, slime as in slak,
sels foar gjin duvel wied er bang.

Doe kaam de tiid fan it is oer,
hy moast it roer út hannen jaan,
fan ’t skip en it bestean,
de duvel glimke, mar syn kloer
griep mis, koe Tjitte* net ferslaan,
hy bleau yn ’t klassemint noch stean.

* Tjitte Brouwer