It wie wer waarm, net lykas sneon
doe’t Douwe* hjit wie oer ’t protest
dat him de sege koste;
hy waard nei hegerop ta dreaun,
omdat ferlies him mar min paste.

Mar op Wâldsein is ’t koeltsje draaid,
de hannen kinne yninoar
fanwege Douwes sege;
gjin heech berop, wa’t no noch kleit,
bedarret grif op gleone wegen.

Sa net de fammen op ‘e bûk,
dy hâlde har oan driuwnocht fêst,
gjin sin oan gleone dekken;
se farre sûnder ’t brune doek
en winne dochs in reade nekke.

* Douwe Visser