Wiisheid yn it silen

Dêr leit er dan, de brede bak,
hy hat net ien tichtby him duld,
no hat er syld syn lêste rak,
wa wit… syn eigen skuld?

Wolnee, hy lei oer bakboard, hie gelyk,
dat Akkrum waard mei tolve punten ryk.

Twa dagen letter, wer oer bak,
loek hy tsjin Grou it reade doek,
al stridend foar in geunstich plak…
wie ’t wol nei goed gebrûk?

Jawis, hy lei oer bakboard, hie gelyk,
waard Grou troch him dan tolve punten ryk?

Hy lei noch net, de brede bak,
mar ’t flachje hong net mear yn ’t want,
it lei wer op it fêste plak,
it doogde fan ien kant.

Sa is ’t, want beide kearen wol gelyk,
jout ien kear flagjen oan it ûngelyk.

Hy fart wer, sûnder skram of bult,
wylst oaren brûzje foar de priis…
is fleugellam syn eigen skuld?
Wat is yn ’t silen wiis?