Virginia Woolf

fan ûnbekend*
fan Roger Fry**

Hoe rûn it fierder mei in faam
fan wa’t it senuwstelsel sonk
de neare djipte yn?
Begroeven waard wat har beneare,
it wie de bloei dy’t wonk.

Sy bloeide op troch ’t skreaune wurd,
liet har as feministe gean
de ljochte hichte yn,
waard troch ‘Bloomsbury’ heech wurdearre,
har firtuele lean.

Dat lean hie net it lêste wurd:
sy sonk mei ’t senuwstelsel, ek
mei stiennen, ’t wetter yn;
gjinien koe har fergean noch keare…
sy fûn harsels wer gek:

‘Ik fiel dat ’k op ’e nij it wurdt,
want stimmen wize my it paad
de ljochte djipte yn;
gjinien wol ik syn lok bedjerre,
dus is de dea myn maat.’

* Foto ‘Virginia Woolf’

** Roger Frij (1866-1934)
Portret ‘Virginia Woolf’