De hûn wie by de jacht de bêste maat
en snúfde oer it swinespoar,
al wie dat troch de tiid ferware,
it jeien lei yn ’t dier syn aard,
dêr wied er foar.

Oars as it swyn, de dei troch ûnderweis,
hy wrotte gnoarjend yn de grûn
om foar de lagen spek te fretten,
gjin weet fan: ’t is myn lêste reis,
dêr wie de hûn.

De achterpoaten heech, de kop omleech,
ferwurden ta in hompe fleis,
de slachter hie it oer in fette,
al wie it spek ek noch sa dreech,
op wie ’t dy deis.

* Paul, Herman en Johan van Limburg
(14^e/15^e ieu)
Skilderij ‘Wylde-swinejacht’

** Skilderij ‘De slachterij: bargefleis’
(14^e ieu)