Wa koe Constantijn doe net,
de dichter, skriuwer, komponist
en ek noch prinslik sekretaris;
skriuwe die er oant jûns let,
hat lykwols net it hûslok mist.

Elk wie fan Suzanne mâl,
want kreas gie sy troch Amsterdam,
dat Constantijn seach har wol rinnen,
rike frou fan keapmansstam,
de dichter helle har fan stâl.

Twa pear eagen, dy fan har
wol skerp, syn sicht wie lykwols min,
harmoanysk klonk it houlikslibben,
mei fiif bern yn ’t húsgesin
kaam ynspiraasje goed oan bar.

Doe’t Suzanne, kleare stjer,
fertsjustere en waard doe wei,
wie Constantijn it paad lang bjuster,
dichtsjend woe hy mei har mei,
mei wurden fleach er, seach har wer:

Of droom ick, en is ’t nacht, of is mijn Sterr verdwenen?
Ick waeck, en ’t is hoogh dagh, en sie mijn’ Sterre niet.
Komt’ Dood, en maeckt my korts van deze Cortsen vrij
‘K verlangh in ’t eewigh licht te samen te sien sweven
Mijn Heil, mijn Lief, mijn Lijf, mijn God, mijn’ Sterr, en mij.

* Jacob van Campen (1596-1657)
Skilderij ‘Dûbelportret fan Constantijn Huygens en Suzanne van Baerle’

** Adriaen Hanneman
Skilderij ‘Portret fan Constantijn Huygens mei syn fiif bern’ (1640)