Marcel Proust

fan ûnbekend*
fan ûnbekend**

It djipste wêzen yn de minske
sprekt him bytiden trúnjend oan,
sadat er net mear swije kin,
dan spuitet azem út ’e boarne,
de ynspiraasje dy’t er winske.

Dreech kaam syn azem yn de longen,
wat him ûntnaam de kleare toan
en ’t libben in gewoan ferrin,
dochs bleau hy trou oan eigen boarne,
dy’t spuite foar in leave jonge.

Syn djipste winsk wie om te skriuwen:
‘Op syk nei de ferlerne tiid’,
de djipte seit hoe’t ik eins bin:
in keunstner dy’t beskriuwt de boarne,
’t ferline om bestean te bliuwen.

De lêste azem glydt nei bûten,
de lea ferlieze sa de striid,
de tiid, werfûn, hâldt fêst de sin
fan ’t djipste wêzen yn de minske…
de deade hat it libben moete.

Foto ‘Marcel Proust’
Foto ‘Deadsbêd fan Marcel Proust’