Se woe derút, de seelucht rûke,
net de sipels dy’t se skile moast…
om fan te gûlen;
wat koe ’t skele, want se wie der hast,
it hûs wie skjin, dat koe se lûke.

De kleaune hie se ek meilutsen,
ommers mem woe flugge fingers sjen…
de trie fan ’t libben,
liet se witte, want se wie gjin bern
mear… wie har eigen trie net brutsen?

De priemmen liet se rap bewege
lykas wat har troch de holle gie,
mei ’t byld foar eagen
stie se dêr en wist se amper rie…
de weagen wiene fan dy hege.

Se wie derút, woe inkeld rûke,
’t leafst gjin bylden fan de boaten sjen…
de trie koe brekke,
’t breidzjen gie fansels, gjin stek ferlern,
koe sy har heit syn boat mar lûke.

* Jozef Israëls (1824-1911)
Skilderij ‘Ida, it fiskersfamke yn de doar’

**Hendrik Willem Mesdag (1831-1915)
Skilderij ‘Fiskers op see’