De Hear wie har Hoeder
al yn it begjin,
sy libben as bruorren
en dielden de skuorre,
der wiene gjin noeden,
it libben hie sin.

Mei’t jierren ferrûnen,
kaam ek it ferrin
fan ’t libben as brourren,
ûntstiene der skuorren,
dy’t waarden ta wûnen,
der wie gjin ferwin.

Sjoch Abel as hoeder
en Kaïn as boer,
sy seagen as bruorren
dat grime haat fuorre
en nei in tal klappen
wie ’t libben wol oer.

Troch Ismaels gnyskjen
waard Izaäk kjel,
it libben as bruorren
hat net sa lang duorre,
de gnysker moast stappe
de hichte by del.

Sjoch Jakob as hoeder
en Ezau op jacht,
de kleau tusken bruorren
soe ’t heitehert skuorre,
de âldste kriich ’t krappe,
de jongste foar acht.

In heit hie twa soannen,
sa giet it ferhaal,
it wiene wol bruorren
salang oft it duorre,
mar ieten dy mannen
op ’t lêst út ien skaal?

De âldste woe bliuwe,
de jongste wol fuort,
de heit joech it erfdiel
foar brochje en jûnsmiel,
sels woed er noch priuwe
wat kaam op syn board.

Salang oft it duorre
wie ’t feest foar de soan,
hy kaam by de bargen
en rekke fersmoarge,
hy tocht oan de skuorre,
de thúsreis foar moarn.

De heit waard wer hoeder
fan wa’t wie ferlern,
mar wêr bleau de âldste…
syn hert wie it kâldste,
wat djip yn him woede,
wie oan him te sjen.

Rembrandt

Sjoch ek: Religy Tsjinst fan de broers