Sacharja waard in heilsprofeet,
mar earst moast hy noch sjen
hoe’t Sion kaam yn grutte need,
hy wie noch mar in bern:
de muorre lei al lang yn pún,
it timpelplak wie leech,
hy dreamde fan in blommetún,
syn langstme rikte heech.

Sacharja kriich noch mear te sjen,
acht kear in fisioen;
wie yn ’t ferline ’t sicht ferlern,
it romme eachweid wûn:
de muorre waard beskermjend fjoer,
de timpel kriich in plak,
elk hie yn Sion op ‘en doer
in feilich ûnderdak.

Dus Sion, jubelje it út:
de Kening komt deroan,
de rop klinkt lûd fan noard nei súd:
hjit wolkom Davids Soan!
Gjin hynder komt deroan te pas,
in ezel rint nei ’t stee
dêr’t frede makket freugde los,
dy’t klinkt fan see oant see.

Sacharja seach noch ta beslút
Jeruzalem as heechste stee:
it wetter streamt de poarten út
de kant op fan de see;
it moarnsrea komt net oan de loft,
de dei bliuwt altyd dei,
de rêst rint troch fan skoft nei skoft,
dêr is de ein fan wei.

Sjoch ekReligy Tsjinst fan in lytse profeet