Sis Paulus, kinst fertelle
wêromst dyn wegen giest,
yn ’t earstoan fan dat felle
sa’st yn it libben stiest.
Dy iene wei rûn fêst,
ik ha nei wetten stribbe
dy’t deadzje ’t wiere libben,
ik, misdracht, droech de lêst.

Hoe rinne frjemd de wegen,
man fan Jeruzalem,
fan ’t hege nei it lege,
blyn troch dyn fijâns stim.
Dy rôp my wer oerein,
it wie as lei ‘k te sliepen,
de wrâld gie foar my iepen,
dêrmei wie alles sein.

Wat hasto noch mei wetten,
man fan de grutte wrâld?
Is ’t Joadske boek no sletten
en wurdt it nij foar âld?
Ik bliuw myn woartels trou,
mar libje troch it nije
dat groeit om te befrijen,
’t folsleine komt al gau.

Wat hat dy dreaun nei ’t wetter
dêr’t Eva’s namme klonk?
Is Adams plak net better,
de baas op hiem en honk?
Yn God syn Keninkryk,
it stiet der oan te kommen
foar Gryk en Joadske frommen,
is elkenien gelyk.

Seis kleuren hat de bôge,
is ien ’t symboal fan dy?
Do stiest faak yn de lôge,
mar jiske heart derby.
De ierde kleuret grien
fan hope op befrijing,
it leauwe út it lijen
en leafde ien en mien.

Wat seachsto yn dyn dreamen
wat dy twa wjukken joech?
Kinsto de stream beneame
dy’t dy de wrâld troch droech?
It ljocht sloech yn myn moed,
ik koe net lizzen bliuwe,
op ’t boadskip soe ik driuwe
nei Kristus’ twadde groet.

Sjoch ek: Religy Paulus-tsjinst