Lit Elia ús fertelle
fan syn libben as profeet,
wêr’t er brea en wetter helle,
hoe’t er minsken holp yn need.

Kening Achab ha ik moete,
him fan God de wacht oansein,
sûnder dat er my noch groete,
wist er wis: der komt gjin rein.

As profeet koe ‘k ek net sûnder
wetter en in hompe brea,
it wie wis: der bart in wûnder,
mar ik moast wol út myn gea.

Einlings kaam ik yn de delling
fan beek Krit, in smelle stream,
hjir begjint eins myn fertelling,
wûnderliker as in dream.

By de beek ha ik my deljûn
nêst it wetter foar myn dronk,
’t like dat ik dêr de rêst fûn,
dat de Iene libben skonk.

Want twa raven seach ik kommen,
swarte ingels yn de loft
ha mei brea myn lot ferromme,
like lang as ’t wetterskoft.

Nei in skoft wie al it wetter
út ‘e beek, ik moast dêrwei,
oer de grins wie it grif better
neffens wat de Iene sei.

Sjoch ek: Religy Tsjinst fan krisis en krúk