It libben rint mei troch de tiid
en hâldt him dêroan fêst,
gjin tel dy’t stiet of stadich giet,
de oere fynt gjin rêst.

De tiid is mei de dei begûn
dy’t kaam te stean yn ’t ljocht,
doe is de tiid nei ’t libben rûn,
dat mei de dagen fljocht.

De Iene seach syn skepping oan,
it lei net oan de tiid,
de minske hie syn dei bedoarn
mei tsjusternis en striid.

De Soan waard berne mei de tiid,
Hy sloech gjin oere oer;
al harkjend nei it fûgelliet,
joech Hy de minsken stjoer.

Nei Kristus hold de tiid gjin skoft,
de wolken driuwe oer,
de minsken sjogge nei de loft,
sy hawwe rêst noch doer.

Wy libje yn de tuskentiid,
de ein bliuwt noch lang wei,
dochs klinkt de tiding wiid en siid:
der komt in nije dei.

Sjoch ek: Religy Tsjinst fan de tuskentiid