Fan de rotsen brekke stiennen,
dy’t berikke de Jordaan,
streame fierder oant se binne
op it plak fan dopershân.

Stiennen tsjinje foar de stappen
yn it wetter as in baan
nei de doop om dan te rinnen
mei as doel ’t beloofde lân.

Mar dat lân wurdt earst fertsjinne
nei woestyn mei rots en sân,
dêr’t de skiedingbringer tjirret
om te skieden Heit en Soan.

Fan de rotsen brekke stiennen,
mar gjin bôle komt ta stân,
want Soan Jezus iepenbierret
dat it kwea is falsk fan toan.

Yn de rotsen stekke stiennen
as in opstap nei de top,
sadat minsken heger komme
om te moetsjen harren God.

Want de berch is ’t allerheechste,
dêr’t de Allerheechste is
om yn stien mei leafdespinne
’t Wurd te skriuwen wier en wis.

Gustave Doré

Mar it kwea kin ek wol klimme,
want syn macht is wier net mis,
baas oer alle keninkriken,
’t is syn oanbod, hy beslist.

Soan fan God hoecht mar te nimmen
as Er troch de knibbels giet,
mar Hy sil de Heit meistimme,
om’t Er op ‘e rotsstien stiet.

Sions timpel is fan stiennen,
stiet as Sinai sa fêst,
beide blinke yn de sinne
fan Gods Wêzen yn de rêst.

Mar as ’t folk manmachtich opkomt,
memmen nimme mei de bern,
dan sil God har foar Him winne,
lit Hy Wurd yn stienblêd sjen.

Mar de kweade kin ek rinne
oer de râne fan it dak,
Soan fan God hoecht mar te springen
en Hy komt fansels teplak.

Ingels fleane rap derhinne,
dat gjin stien syn fuotten stjit,
mar safier sil Hy ’t net bringe,
Soan en Heit, sy skiede net.

Sjoch ek: Relgy Tsjinst fan de stien