Sinne, moanne en de stjerren,
alles past yn it hielal,
romte amper te ferklearjen,
net te tellen is it tal.

Ierde yn de kosmos draaiend
om de sinne yn in jier,
minsken yn de romte baaiend,
kimen lizze withoefier.

Minske, sjoch dysels fan binnen,
romte as in nij hielal,
folje dy mei stjer en sinne,
dan sil ’t strielje fan dyn stal.

Rint de romte fol mei noeden,
wurdt it faaie libben dreech,
komt it kwea yn ’t plak fan ’t goede,
meitsje dan de romte leech.

Komt in oanfal fan de kweade,
kin de geast it net mear oan,
skaait it libben nei de deaden,
dan glydt hjoed net mear nei moarn.

Minsken yn de synagoge
hearden ’t razen fan in geast
yn de keardel dy’t net doogde,
’t wie in tastân op it nearst.

Jezus rôp de geast nei bûten,
romte as in nij hielal
hat de sinne doe begroete,
strielen skeaten fan syn stal.

Sjoch ek: Religy Tsjinst fan it inerlik