Wylst toarst myn geast ferdroege hat,
sleep ik de lea oer toarre heide.
Ynienen, tusken dyk en greide,
ferskynt in ingel op myn paad.
Seis wjukken waaie mei in stream
myn eagen skerp, as yn in dream
sjoch ik de lytste skepsels stean
as hie ‘k it eachweid fan in earn.
Myn earen rekke hy ek oan,
doe hearde ik de heechste toan,
it hillich beevjen fan de sfearen,
de flústerflecht fan Gabriël,
it fûgellûd, fan sêft nei skel,
de fisken, hinne en yn ’t kearen.
Doe kaam de ingel nei myn mûle,
dy’t troch myn praat in slangekûle,
fol fenyn en listen wurden wie.
Hy loek de tonge út en die
yn plak dêrfan syn spraak deryn,
it wie as ’t rûzjen fan de wyn.
Ik fielde hoe’t syn swurd my snie,
djip yn it boarst, it hert mei bloed
ûntnaam er my en sjoch, der gie
in koal fan fjoer yn ’t leech gemoed.
Dêr lei ik oeren lang foar dea,
doe klonk Gods ropstim oer it gea:
‘Oerein, profeet, sjoch net nei juster,
tsjoch op, ferlit dyn hûs en hurd,
gean oer see en lân, by ljocht en tsjuster,
brân yn it minskehert dyn wurd.’

Rafaël

Sjoch ek: Religy Tsjinst fan potentaten en profeten