It skip dat oer it wetter hoedet,
kiest de mar en see as ’t weagjend wiid,
mar as in stoarmke woedet,
fart it út ‘e tiid.

It baggerskip groef út it djippe,
stoarte dêrnei breedút yllegaal,
it koe der net mei sitte,
’t wie in skjin ferhaal.

It skepte aaien út ‘e nêsten,
om’t it skeppend wurk gie foar de ljip,
dêrnei wie it goed rêsten
op it lizzend skip.

It liet it ôffalwetter rinne,
soerstofearm, mar suver út ‘e Broek.
Wêr moast it sa gau hinne?
Yn ’t fergetten boek!

De rjochters woene net ferjitte
wat it hoedzjend skip bedobbe hie,
se baggeren yn ’t djippe
oant it boppe wie.

De kiezers kinne noch wat heger
bringe Fryslâns wetterskipsmoraal,
it pompeblêd ynteger,
banen kleare taal.