Der kaam feroaring op it wiet:
de seachbek liet him hoeden sjen
as flechtling út ‘e tizeboel
sa’t dat yn oare oarden giet:
in libben troch de striid ferlern.

Mar ’t wolkom klonk net yn dit lân,
omdat de seachbek seagje koe
de poaten fan de reiden stoel;
se hiene ’t mei de seachbek hân,
want bigamy wie ek taboe.

En hûndert meter fierderop
siet wyldbek fan de swarte ploech
mei fuort dermei as heechste doel;
hy seage mei syn hurde kop
de tûken troch, as doe ek rûch.