oktober 1, 2019
van Edward Burne-Jones*
De stenen waren sterk verweerd,
de halve boog was neergekomen,
het afgebeelde nog bewaard,
de doorgang riep hen op te dromen.
De snaren hielden zich doodstil,
omdat de burcht sprak over doden;
het onheil was hun niet bespaard,
de stad sprak over hongersnoden.
Zij hebben ook in nood verkeerd:
de witte broden in de weken
vóór hun toekomstige bestaan
verkruimelen, een brekend teken.
Toch overwon hun sterke wil
om niet voor tegenstand te wijken;
de rozen spraken hen zo aan:
‘De liefde wijkt ook niet voor lijken.’
* Edward Burne-Jones (1833-1898)
Schilderij ‘Liefde tussen ruïnes’
september 30, 2019
Sjoch hoe’t se nei de hichte stribje,
de pearse bloei rikt nei it blau
fan de ûneinichheid,
dêrtusken plomkes reid,
’t komt oan op lang te libjen.
De stikel kin de delgong keare,
gjinien komt dan de blom tenei,
wat jout him wissichheid;
as ’t oan de stikel leit,
kin neat de fuortgong keare.
De blom barst út yn hûndert siedden,
de fuortgong nei opnij yn bloei,
’t giet troch… in ivichheid;
wannear’t mar justjes waait,
sjocht men it sie oan triedden.
