oktober 5, 2020
Uneinich rinne rûnten troch,
lykas in slang dy’t kop noch sturt
hat, kronkeljend itselde paad,
fertel dêrfan it nut.
It komt hjir net op tellen oan,
gjin mjitte sûnder sturt en kop,
dat sykje ’t yn in rom ferskaat
en harkje nei de rop
fan fûgels yn de iere moarn
al nei in briedplak op ’e strún,
elk nei syn eigen bou en aard,
as biotoop de tún.
Uneinich rinne jier nei jier
nei wer in jier, it giet mar troch,
it liket op in streekrjocht paad…
hoefolle jierren noch?
oktober 4, 2020
fan Erich Mendelsohn*
‘Organysk,’ wie it kommentaar
fan Einstein by de iepening,
‘ik sjoch de foarmen floeien.’
De wittenskipper wie optein,
it keunstwurk rekke mannich snaar.
De tiid is oan de romte bûn,
sa wol de relativiteit,
de teory fan Einstein;
der is relaasje ûnderling,
lykas de dei lûkt nei de jûn.
Gjin teory is samar wier,
de toer moast soargje foar ’t bewiis
troch stúdzje fan de sinne;
it gie úteinlik om it feit,
gjin tiid en romte foar ’t fertier.
Wol binne keunst en wittenskip
ferbûn mei Einsteins rûne toer;
sa’t foarmen floeiend rinne,
is foar it each de werklikheid,
mar wittenskip hâldt wol de grip.
* Erich Mendelsohn (1887-1953),
arsjitekt fan de Einsteintoer