januari 28, 2021
fan Vincent van Gogh*
It suden, dêr wie ’t paradys
fan kleare kleuren, boppe, ûnder,
oeral wêr’t it each ek hinne glydt;
ik seach mysels as Adam rinnen,
neaken want de sinne stie foar wûnder
oan de himel tusken wolken yn.
Yn Arles stiet it Giele Hûs
te strieljen yn de middeissinne,
mei it atelier in gouden plak;
’t portret fan Eva moat wol kinne,
mar ’t model wol hjir perfoarst net hinne
yn it neaken tusken doeken yn.
Dus rin ik nei it romme gea,
mei ’t koarnfjild poerlik yn it neaken
en dêrachter hjir en dêr in dak,
dêrboppe bergen, heger wolken,
nei de fierte tsjinjend as in beaken,
wizend tusken stêd en hichten yn.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Skilderij ‘Koarnfjild mei grutte wolk’
januari 27, 2021
fan ûnbekend*
Ik sliepte, mar myn hert wie wekker,
hearde ’t klopjen op ’e doar
en doe in stim: ‘Doch iepen, doke!’
Koerend joech ik him gehoar.
‘Myn lokken binne fol mei drippen,
wiet myn wangen fan de nacht,
ik stean te wachtsjen, doch no iepen,
slaan dochs op myn roppen acht!’
Hoe moast it no, de klean oandwaan?
Waarden wer myn fuotten smoarch?
Lei ik noch wol op bêd te sliepen?
Wie fan ’t bêd myn grutste soarch?
Myn leafste stiek syn hân troch ’t lûkje,
dêrtroch rekke ik oerstjoer,
myn fingers dripten fan de mirre,
’k bûgde nei de doar foaroer.
Foar him die ik de doar rap iepen,
mar myn leafste wie der net,
ik rôp him, mar hy joech gjin antwurd,
’k socht him, mar it wie al let.
Dus trof ik yn de stêd de wachters,
tasichthâlders yn de nacht,
sy stiene rûnom my en sloegen…
wat koe ’k dwaan tsjin wachters macht?
* Yllustraasje ‘Wachters’
