april 13, 2021
van Jean-Léon Gérôme*
Wat is een vrouw nog op de markt
als zij niet zelf haar voedsel koopt
en daarvoor niet te veel betaalt,
wie zo koopt, heeft nog zeggenschap,
maar voor de ander wordt betaald.
Zij wordt van top tot teen bevoeld,
haar grondwerk zoals zij daar loopt,
haar achterwerk dat goed bevalt,
haar voorwerk zonder doek en lap,
waarvoor de geile koper valt.
Na ’t buitenwerk komt nog de mond,
zij moet haar tanden laten zien,
maar zonder dat zij kopers bijt,
’t is voor de koop de laatste stap,
die rechtstreeks naar onvrijheid leidt.
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘Slavenmarkt’
april 12, 2021
Hynders litte spoaren achter
lykas nachtfroast op ’e grûn,
sels yn de maitiid yn de stêd,
dêr’t hynders selden komme,
mar sjoch it grutte hoefblêd.
Rym of ryp, dat wite rimet
net mei wat foar blommen sûn
is en wat men ferwachtsje mei:
de maitiid dy’t al kommen
is, mar noch net op moandei.
Lit de eagen heger glide,
want it is net op ’e grûn
te finen wat de maitiid rêdt:
is ’t ûnder wyt ferklomme,
it grien sprekt fan it hoopblêd.
