oktober 26, 2021
van Thomas Moran*
De val geldt niet slechts voor het water,
maar ook voor de blokken rots
die losgeraakt zijn van ’t massief
door krachten moeilijk te weerstaan…
de natuur is zonder grief.
De waterval grieft rots noch bomen,
want de val geeft ook de kracht
voor groei, de richting naar omhoog,
zodat een boom hier lang kan staan…
de natuur die nog nooit loog.
Het water valt om voort te stromen,
eeuwen langer dan de boom
die valt, zijn tijd is dan geweest,
het rotsblok blijft nog wel bestaan…
de natuur… geeft die de geest?
Thomas Moran (1837-1926)
Schilderij ‘Cascade Falls’
oktober 25, 2021
It barde yn de iere moarn
dat ik dy beide rêgen seach
en peddels dy’t net mear beweegden,
dit skouspul spriek my oan.
It driuwen rôp de stilte op
mei fan de karrekyt yn ’t reid
it liet dat krekt past by syn namme,
dêrby de koekoeksrop.
It skouspul song mei it duet
foar ’t bern op flústerjende toan:
‘Lit ús sa troch de moarntiid glide,
want moaier is der net!’
Ik fielde mei dy beide mei
en stimde yn mei ’t fûgelliet,
wylst mem en dochter fierder dreauwen,
de ein wie dêr fan wei.