februari 18, 2022
fan Giovanni Battista Ruggieri*
Lit Vesta har mar presintearje,
want sy strielet waarmte ôf,
dêr’t elk it fjoer fan ûnderfynt:
‘Ik bin goadinne fan de hurd
yn hûs, ferwaarmje man en frou,
myn prysteressen bliuwe faam,
wat har foar altyd oan my bynt.’
Koe Tuccia it wol wurdearje:
inkeld faam har libben lang,
as wetter dat net streame kin?
‘Ik bin no ienkear prysteres,
in ynstrumint fan dûns en sang,
dy’t tsjinnet as in trouwe faam,
mar ha wol langstme nei in bern.’
Sy koe dat langstme stil negearje,
mar waard oansjoen foar in frou
dy’t libben yn de ierde moast;
mar hold sy ’t wetter yn de seef,
dat boppe alle gaten bleau,
dan wie sy fan de deastraf ôf…
de faam hie nea in bern oan ’t boarst.
* Giovanni Battista Ruggieri (1606-1640)
Skilderij ‘Faam Tuccia’
februari 17, 2022
fan Albrecht Dürer*
Al spyljend op syn liere
song Orpheus liet nei liet
en brocht elk yn ekstaze;
troch de harmony fan stim
en ynstrumint hold sels de wyn
him stil en harken alle dieren.
In nimf siet stil fan fierren
te harkjen nei syn liet
en waard op him fereale,
troude koart dêrnei mei him;
it lok ferwaaide op ’e wyn,
want sy waard biten troch in njirre.
De sjonger koe net sûnder
Eurydice, syn liet
ferstomme, ek syn liere;
lûd klonk yn de ûnderwrâld
syn stim: ‘Jou my myn nimf werom,
dan sjong en spylje ik foar wûnder.
It slagge én mislearre,
want hy seach achterom,
moast wer syn leafste misse,
waard foar alle nimfen kâld,
troch harren wraaksucht kaam er om,
wat waard fan syn kant wol wurdearre…
… want Orpheus koe no sjonge
foar wa’t er leaf hie liet
nei liet, sy wiene wer tegearre.
* Albrecht Dürer (1471-1528)
Tekening ‘De dea fan Orpheus’
