juni 14, 2022
van Théodore Géricault*
Ze waren uniform de oorlog
ingegaan: ‘Lang leve ’t vaderland,
de vijand lijdt de nederlaag!’
Hun uniform was zonder smet
als was het van de commandant.
De krijg was in majeur begonnen:
eerst met vuur van geest, toen uit de loop,
de vijand kreeg de volle laag,
maar toen ’t kanon werd ingezet,
vervloog voor ’t vaderland de hoop.
Toen ging het in mineur naar ’t einde:
dodelijk was ’t vuur voor menigeen,
dat plotsklaps uit een hinderlaag
werd ingezet en wie niet dood
was, werd gewond aan arm of been.
Gewonden konden niet meer lopen,
rolden in een kar de oorlog uit,
een uniforme nederlaag;
de bodem van de kar werd rood,
de beide wielen kreunden luid.
* Théodore Géricault (1791-1824)
Schilderij ‘Gewonde soldaten in een kar’
juni 13, 2022
De koppen bûgd, de jaren leech,
se ha krekt miigd en skiten,
fiele oan wat letter komme kin,
neat is har te ferwiten.
De ploech wie earst noch net sa grut,
it rûn dêrnei nei tachtich,
mar it wie de baas noch net nei ’t sin,
him waard it net te machtich.
De bekken rinne oer fan stof
om oeren oer te praten,
stikke foar syn tiid wol net in bist,
elk hat it yn de gaten…
… hoe oft it lân derhinne leit
mei Ingelsk raai en stikel,
stikke kinne flinter en ynsekt,
gjin wrotmûs en gjin wikel…
… begjinne mear oan neigeslacht,
ta stof wurdt wa’t jong stjerre,
stikken giet wat net mear groeie kin…
wurdt bloei noch wol wurdearre?
De koppen bûgd, de jaren leech,
wat kinne sy ferwachtsje?
Frette, skite, mige ha gjin sin,
de slachter sil har slachtsje.