juli 8, 2022
fan ûnbekend*
Hy krûpt út see wei
as in wite oaljefant,
de rots dy’t troch de tiden
hinne boppe wetter stekt…
komt hy nea oan de kant?
Hy hat al striden
mei de see sûnt it begjin
as rots, dy’t neat ferlieze
woe, mar doe kaam foar it ljocht
de oaljefant: ‘Ik bin…
… op ierde kommen
troch de see, in byld dat slyt,
want ik ha neat te kiezen,
kom nea tichter by de kant,
myn kleur is brutsen wyt.’
* Foto ‘By it La Celvia-strân’
juli 7, 2022
fan Andreas Schelfhout*
Al is de sinne ûndergien
en stean de wjukken oeren stil,
de winter nûget ek by nacht,
wat party minsken goeddwaan sil.
De ponge oan de broeksriem fêst,
de redens ûnder, rap al dien…
gjin baan dertroch, dus jou goed acht
op skuorren… hast de hint ferstien?
Te gek om alles te ferstean
by nacht, de mûtse keart it lûd,
behalve ’t skrassen fan it iis,
dat sjongt en jout de boarger moed.
Sjedêr, myn ingeltsje by nacht,
dat diske stiet ús yn it paad,
dus set dy skrep, oars is ’t in griis,
want redens ha by ’t rêsten baat.
Wol deale, ’k lis hjir op ’e bealch,
in skuor, seist, dat dy hjir krekt is,
myn ponge hat in bonkbrek keard,
mar fuort is ’t jild, rêst rinst no mis.
* Andreas Schelfhout (1787-1870)
Skilderij ‘Winterlânskip by nacht’