augustus 3, 2022
fan ûnbekend*
Jeremia
Juda hat myn erfdiel west,
Ik hold fan ’t folk, myn allerleafste
ha ’k yn hannen fan de fijân jûn,
ek dêrfan bliuwt neat oer, gjin rest.
As in liuw gie ’t folk te kear,
it liet syn tosken sjen en grânze
tsjin syn Hear, as hie Ik him neat jûn,
dus bin Ik mei dit folk wol klear.
Better is syn fijân net,
dy hat it lân ferrinnewearre,
foar myn folk waard it in wyldernis,
troch rôvers is it lân beset.
Siedde waard noch wol it weet;
hoewol’t it folk him út ’e liken
skrept hat, kamen amper stâlen op,
myn grime soarge foar dit leed.
Skuorre sil ik út syn grûn
de fijân, mar myn eigen erfdiel
helje Ik út har fermidden wei,
want mei myn folk bliuw ik ferbûn.
Foto ‘Wyldernis’
augustus 2, 2022
fan Albrecht Dürer*
As dei nei dei ferglide,
’t wurk meislepe nei de ein,
dêr’t foar ’t gefoel gjin ein oan komt,
begjint de hertslach op te sprekken:
‘Kom, myn wiif, de klok hat slein,
wy sille mei itselde brekke.’
Sy sil ’t him net ûntstride,
lit har slepe troch syn hân,
dy’t har de fingers bloedleas knypt,
it bloed streamt troch de tsjokke skonken,
set har holle yn de brân:
‘Hee, gekke fint, sa wurd ik dronken!’
Mar hy en sy slaan stridend
’t paad yn nei har boerespul,
dêr’t sy de kat yn ’t tsjuster knypt
hat, dy’t dêr dûnse om har rokken,
wat hy sjocht as swiete kul:
‘Ik hâld him stokstiif yn de stokken.’
* Albrecht Dürer (1471-1528)
Gravuere ‘Dûnsjend boerepear’
Gravuere ‘De boer en syn frou’
