Se skuorden oan de touwen
as bollen oan it tsjoar
dêr yn it Grietmansrek,
mar achter mocht net foar,
in kwestje fan fertrouwen.

It folksliet moast noch klinke,
doe bearde al de wyn
dêr yn it Grietmansrek,
gjin reef kaam der mear yn,
in saak fan los of sinke.

Gjin skûtsje soe lavearje,
sy sylden admiraal
dêr yn it Grietmansrek,
soms rom en dan wer skraal,
gjin kwestje fan wurdearjen.

It wiene mânske bollen
deun achter SWH
dêr yn it Grietmansrek,
sy woene ’t koke ha,
in saak fan ien tefolle.

It gie wer oan by ’t âlde Grou,
de spanning fan de earste kear
foar ’t folk, manmachtich mei de frou
en bern, de Tynje lei al klear.

It waarbyld joech in grut ferskaat
fan dikke pûsters en gjin wyn,
de wjerljocht fûn nei Grou syn paad,
de tonger batste der fûl yn.

De skippers batsten like fûl,
want yn de Tynje wie gjin plak
foar fjirtjin mei itselde doel:
as earste út it lêste rak.

De Lemmer rekke yn de wâl,
twa oaren tuten, stiel op stiel,
’t manmachtich folk gie ’t nea te mâl,
fan waar en striid kriich elk syn diel.

Doe pakte Sietse* tûk de kop,
wylst Jan** noch meters boppe lei,
De Lemmer kniep tsien graden op
en flitste op dy earste dei.

* Sietse Hobma
** Jan van Akker