juni 20, 2023
van Léon Frédéric*
De zwarte stoet gaat stap voor stap
het pad van de vertrapte sneeuw,
die knerpend aangeeft niet te rap,
laat Jacques niet glijden naar zijn graf.
Boer Jacques was haastig in zijn doen
en laten, had het land aan lang
gepraat, want arbeid gaf de poen,
hij scheidde koren van het kaf.
Zijn hart liep in dezelfde maat
en klopte voor zijn doen te rap,
had bij de korte slaap geen baat
en maakte niet zijn looptijd af.
Nu loopt de stoet voor zijn doen traag
als compensatie voor ’t bestaan
van Jacques, alleen maar voor vandaag,
het kind ervaart het als een straf.
Boer Jacques liep aan het kind voorbij,
keek recht vooruit, nooit achterom,
zij loopt voor hem nu in de rij,
hoewel hij haar geen oogwenk gaf.
* Léon Frédéric (1846-1940)
Schilderij ‘Begrafenis van een boer in Boverie’
juni 19, 2023
Syn ringen litte ús no witte
hoe lang er op it hiem stien hie,
hoe lang syn blêden skaad jûn hiene,
lykwols net hoefolle fallen wiene…
langer as in iuw.
Soest him mar salang libje litte
oant hy syn eigen ein oanjout:
eutanasy sa’t minsken dogge
as sy net ûndraachlik lije wolle,
jou de lêste triuw.
No leit er dêr yn hûndert stikken
troch deaslach en gjinien dy’t rout:
de neisten hiene in fergunning,
dêrom hie de beam neat mear te wollen,
sels net nei in iuw.
Hy kin no net mear heger rikke
mei fragen oan de beammegod
om bystân en in langer libben
om foar ’t minskdom soerstof oan te meitsjen,
’t wie syn heechste driuw.