Der kamen dikke pûsters
achter ’t Earnewâldster beamguod wei,
foarsizzing fan wat ûngemak,
sa sei it folk de twirren nei,
de fraach wie wannear fynt it plak.

Al daliks nei it starten
draaiden Sietes* eagen yn it rûn,
dat Boalsert tocht: dit wurdt him net,
de skipper hat de geast al jûn,
mar ’t wie de spanning, net it hert.

’t Waard hysjen by de Lemsters,
want twa saaiden fan it skûtsjedek
en swommen brûzjend yn de striid,
it resultaat wie net sa gek:
wer binnenboard, mar dweiltrochwiet.

It Hearrenfean** koe ’t hysje,
mei in brede snor foar kop en swurd
foer ’t hurd nei buordsje fjouwer ta;
wat hie de loete noch foar nut…
dy briek, in ûngemak, no sa.

* Siete Meeter
** It Hearrenfean klom fan fjouwer nei ien.

Ferfang it grien troch blau
en Wimbledon wurdt Grou,
in wrâldferneamd gefjocht,
lang libje de tradysje!

Kom freed al yn it spier
en drink it Hallebier
by skûtsjepraat en nocht,
proast op ‘e Grouster plysje.

Sleep sneon de skûtsjes mei,
it oansjen is dernei,
noch foar de frije start
kin Grou al konkurrearje.

Syl skraal de Tynje troch,
foar skippers in gedoch,
’t publyk sjocht wat der bart
en hopet op lavearjen.

Sjoch hoe’t De Jouwer wint,
sa hat it dochs net kind,
want wat de Flecke docht,
giet yn tsjin de tradysje.