De leagen sprekt foar master op,
de mûs neamt my in moardner
om myn deistich brea,
al rekket er dan dea,
it is no ienkear oarder
dat it stomme proaidier hat de strop.

Ik bin in slieper troch de dei,
mar sit mei skerpe earen
stil te harkjen nei
hoe’t folk de wierheid draait:
de ezel soe wol leare
fan it skiep wat dy oan dommens sei.

Doe seach ik út myn hege beam
de die fan skiep en ezel
út ‘e wiisheid wei
en hoe’t dat fierder draait:
de berte fan in skezel,
mar dy evolúsje wie in dream.

Sy sliepten yn de ûnderwâl
en wiene ier al wekker,
stiif fan spanning op dy snein:
de hege wâl ôf oan de rôl,
mar mem fûn ’t neat, it moast net gekker,
sels swom sy as pykje al as ein.

Ien fan de pubers skrille op
en stapte nei de hikke
mei in swiere kop dy snein;
gjin sin mear oan in goare mop,
kondoom, oars moast er it net flikke,
want it resultaat seachst oan de ein.