Dit is it rouliet fan in pleats
dy’t boud waard op ’t ferkearde plak,
lykas it dizze Snitser heugde;
beide, dea en libben, krigen har gerak,
mar foar de pleats wie ’t koarte freugde.

It is sawat twa ieuen lyn
dat bûten Snits de bou begûn
op ’t stee fan ’t Johanniter kleaster;
muontsen bidden dêr de folle dagen rûn
om Gods genede, leafst it measte.

Doe briek yn Snits út goalera
dy’t siken treau de kiste yn,
mar brocht gjin lyk om tsjerke hinne;
deaderook dreau mei op elke twirre wyn,
de liken moasten nei in finne.

Dy finne wie it hillich plak
fan ’t kleaster en de nije pleats,
lykas it elke Snitser heugde;
oan ’t genedestee fan God wie neat ferkeards,
mar koart klonk foar de pleats de freugde.

De lange freugde riisde op
in hiel ein tichter by de stêd,
sa tusken ’t hillich hôf en tsjerke;
beide, boer en ko, sy rekken mear as sêd,
gjin deaderook wie noch te merken.

It mei, de foet kin op ‘e rem,
de holle efkes bûten it portier,
want sjoch, wat is dat mem?

It kin, twa tsjillen yn de berm,
net lang, want wat de wet wol dat is wier,
mar sjoch, dêr stiet in skerm.

It moat, de foet wer op ’t pedaal,
’t wie koart, mar heit, wy seagen net in sier,
in bon is oare taal.

’t Wie neat, it like nearne nei,
it wiere libben ljochte fierste fier,
want sjoch, in nije dei.