Se wie doe acht en siet yn ’t grien
mei beide fuotten tichtby ’t kroas,
dêr’t kikkerts songen yn in koar
har ta, it klonk sa oars as oars,
want liet en bylden waarden ien.

De fantasy rûn oer nei kij
dy’t kôgen foar de twadde kear
as stille bylden foar in oar,
sy hie de hân al by it ear
en ’t each die dêr de takomst by.

Dêr stiet sy, farrend op ‘e boat,
ús dochter nei sa’n tweintich jier
as breid mei yn ’t gehoar it koar
fan hiel de wrâld leit net mear fier,
mar kikkerts sjonge yn har oard.

Se ha de jierren al trochstien,
noch altyd sit de groei deryn,
de stammen út ‘e sûne stam
mei tûken wiuwend op ‘e wyn,
eufoarysk libben út it sie ûntstien.

Sy binne foarme troch de brek
fan hege rotsen mei geweld,
de stiennen op it alderskerpst,
in byld dat faak foar ’t minskdom telt:
de punten dy’t it skeine troch de stek.

Se drage kroanen fan it grien
dat sjongt it liet de himel yn,
de goede tiding dy’t de skepping meldt.

Sy stekke flymjend út ‘e stien,
net fetber foar de geast fan wyn,
in byld dat oan de himel wetten stelt.