’t Lemieren jubelet oer de nije tiid
en lûkt de ljochte wimpels yn it swurk,
’t is slagge as it om ferbining giet.

De balken binne oaninoar ferbûn
ta krusen, keunstich stribbet hiel dit wurk
fan swierte heger, bûgend nei de top,
it spilet it moderne liet,
men sjocht der heech by op.

Sjedêr de dei, al wachtsjend op ‘e jûn,
hoewol’t de blauwe flagge siert de loft,
hoe lang noch oan de âlde tiden bûn?

De tuorren stekke lang sa heech net mear
as doe’t it krús behearske klearuskloft
en keppel ûnder driging fan de hel,
de tongerpreek hat it bejûn,
men sjocht der smeulsk op del.

De dize koe it ljocht net keare
nei it kâlde tsjuster fan de nacht
doe’t stiel hold oer it fjild de wacht
foar fuotbalhelden, striid en eare.

’t Metaal kin bal en minske keare
om’t it rappe spul wol trochgean moat
en guon supporters sjogge swart
as sy in eigen wei forseare.

De sinne sil hjoed heger klimme,
wurdt net achter tsjokke wolken wei,
sil oer in oere skriuwe mei
it skaad dat klinke noch dy stimmen.

’t Metaal hat net de treinen keare
kinnen ûnderweis nei ’t neare kamp
dêr’t Joaden waarden wei as damp,
mar set wol streken har ta eare.