Unskuldich dreau er yn de sleat,
hie my net yn de gaten
wylst er iet syn iere brochje.

’t Gie yn my om: wat wie ferkeard
oan ’t bist dat se him haten…
om’t syn lange sturt net rjocht wie?

It sporten siet him yn it bloed:
in sturtswaai om te dûken,
mear as ien om rap te swimmen.

’t Gie yn my om: wat wie net goed
oan ’t bist dat se him lûke
woene yn de stielen fûke?

Nei ’t brochje dreau er nei de wâl
foar noch in sport, it graven,
want yn modder koed er trimme.

’t Gie yn my om: wie dit dan mâl
foar ’t bist? Hy koe net drave,
dan de poaten sa mar brûke.

Mar skuldich wied er, hie net leard
dat minsken gravers haatsje,
dus de deastraf nei syn brochje.

Hy hat de dykreis makke
op en achter rubber oan,
noch lang net yn syn elemint,
’t gefoel wie frjemd, noch sterker naar,
sa ridend op syn stielen troan
koe hy gjin baren pakke.

Doe lieten sy him glide
fan it stiel op wêr’t er foar
ornearre is, syn elemint,
’t gefoel waard heger op ‘e baar
fan ’t kapitale sleepskip, mar
wie ’t better as earst ride?

Hy hat him slepe litten
oant syn elemint, de mar,
gjin baar kaam op him oer as frjemd;
hy stie bekend as giel gefaar,
neat wie him yn de striid te bar,
dat ha de silers witten!