Foar swarten wie de slavewente wyt
as sâlt, dat wûn waard út ‘e see
mei tsjinsin en sâlt swit,
oerdei wie ’t skroeiend hjit,
nachts dreamden se har frij fan flyt.

In tintsje yn de winter foar ien nacht
stie oan de igge fan de poel
foar him dy’t fisknocht hie
en dreamde dat it gie
om ’t fangen fan in swiere fracht.

Hy hâldt de rêch de ieu troch rjocht
en rjochtet ek de earms foar ’t lykwicht
om de stoarmen te trochstean,
hy boartet op ‘e boaiem mei it ljocht
lykas in bern, noch mannich jier te gean.

Mar as de wyn waait as passaat
en swypket dei en nacht de weagen,
dy’t ferfrette it koraal,
dan spilet net in beam mear foar soldaat,
fertelt it rotsplato in oar ferhaal.

It sie skeat woartel yn de skreef
en groeide út ta stam en tûken,
dy’t har bûgden op ‘e wyn,
lykas âldman fergroeid, de bonken skeef,
mar taai as hier de fiere takomst yn.