Wy rinne tusken ’t beamteguod
en binne mei in keppel, heite,
simmerdeis it koele skaad
en yn it foar- en neiseizoen de lijte,
kom mar op, wy gean net fuort!

Dêr stean ik dan, al is ’t noch wif,
’t moat wêze yn it lege midden,
mar ik wit fan plak noch paad,
sit fêst oan mem mei withoefolle triedden,
as ik grut bin, kom ik grif!

It spat derút, in sulverboarne,
lykjend op it klearste wetter
dêr’t in elk fan drinke kin,
’t is slagge, want it hie wol sin,
’t koe amper better.

It management siet op ‘e brêge
fan it skip en wie tefreden,
want de tanker lei op koers,
de skermen joegen amper rûs:
in hôf fan Eden.

Dat grutsk mocht de bemanning wêze
op ‘e goede resultaten
mei de hân en ek it wurd;
it skip, sa tusken lyts en grut,
rûn yn de gaten.

Soms rint in mammoet op ‘e klippen,
mar dat binne oare skippen.