It hie om him net hoegd,
it gers der hjoed al ôf,
hy nimt, yn alle soarten,
elke horde, neffens bou
op mar twa hege poaten.

Hy docht it yn swart-wyt
en yn syn fêste styl,
earst efkes steatlik rinne,
as it moat in heale myl,
en dan op slach derhinne.

Mar hy hat faakris bûgd
foardat it safier wie,
syn romp bestiet út moaten
mei dêrboppe tizetrie,
dêrûnder tweintich poaten.

Hy docht it yn swart-read,
giet stadich derop ta,
yn plak fan rinne krûpe,
’t moat fan him no ienkear sa,
want dêrfoar binne ’t rûpen.

It bart op lytse skaal
mei read as it sinjaal
foar elke earrebarre,
dy’t op slach giet oan de haal,
gjin rûp wurdt dan noch sparre.

Neat is bliuwend op ‘e ierdplaneet,
al is it ek fan ’t hurdste stiel,
de tiid giet troch, grypt alles beet,
lûkt útinoar wat wie earst hiel.

’t Giet nei boppen ta as in raket,
fier boppe tsjerketuorren út,
de mins wurdt yn de hichte set,
der is gjin tiid foar in dispút.

As de wjerljocht komt er waanwiis del
en flammet fjurrich op syn flecht,
de helswaai makket him net kjel,
hy wit fan firtueel en echt.

As it lûd ferstommet, is it oer,
der komt in brek, it rekket plat,
wat oerbliuwt, is de tsjerketoer,
ek dy treft ienris ’t selde lot.