De wei fan sjen nei it ferstân
rint breed en flak troch heit syn lân,
it rôlet rap derhinne;
it paad fan mem hat mannich bocht,
is smeller as men earder tocht,
mar ’t is wol te berinnen.

De wei rint by de gevel lâns,
sa hurd as stien en mei de kâns
fan sicht op rinkelbellen,
in lûd dat skel de stilte brekt,
wjerkeatst op planken, like krekt
bemetten as modellen.

As ynienen klinke ‘fjoer’, it skot,
dan falt de gevel, rûzet wat…

It paad rint tusken beammen troch,
yn blêd, de fruchten komme noch,
de bern yn leafde berne;
de wolken driuwe op ‘e stream
fan soele wyn en memmedream,
sa’n paad kin men net kenne.

* René Magritte (1898-1967),
berne yn Wallonië,
wenne en wurke yn Brussel,
dêr’t er him talei op
surrealistyske skilderijen.
Skilderij ‘Op ‘e drompel fan de frijheid’

Ik bin in ingel fan de Hear,
al sjocht men dat net oan myn klean,
dy’t ik sels keazen ha
om net foar joker straks te stean
yn Súd-Amearika.

Ik ha in opdracht fan de Hear
om alle Inka’s by te stean
dy’t swierrichheden ha:
Spanjoalen dy’t oer liken gean
yn Súd-Amearika.

Ik kriich in heakbuks fan de Hear,
in wapen heaks op Spanjes striid
dy’t rûn op rôvjen ta,
sa gean ik sjittend troch de tiid
yn Súd-Amearika.

Ik wie in ingel fan de Hear,
dochs seach ien my foar Inka oan
en woe myn wjukken ha,
fan ingel waard ik minskesoan
yn Súd-Amearika.

* Dit skilderij is in foarbyld fan de keunst
fan de Boliviaanske yndianen en keunst
út ‘e Andes.