Yn de moarntiid song er ’t heechste liet
as wekker fan de nije dei
en teken fan it kleurich ljocht,
hy koe noch skamte noch fertriet,
naam yn de fleur syn hinnen mei,
hie fan it grutske kraaien nea syn nocht.

Foar de buert wie ’t nocht der al gau ôf
as wekkers fan de moarntiidsrêst,
it leafst noch tsjuster as de nacht,
de hoanne kaam dêrtroch yn ’t nau:
de spoar derôf, de snaffel ticht,
it kraaien hied er net mear yn de macht.

Spoarleas siet er op ‘e skiere stien,
gjin krêft mear foar in hinnesprong,
syn lege liet waard sels in flop,
him waard de nekdraaidea oandien,
dêrfoar klonk noch syn hease song,
doe hong er slop en swijend op ‘e kop.

* Herman Kruyder (1881-1935)
skildere yn ekspresjonistyske styl
in warleaze hoanne yn in tryste omjouwing.

** Dirck de Horn (1626-1686)
wie in Ljouwerter skilder fan stillibbens.

De Métis libben yn in weagjend gea
dêr’t sels de kym gjin grins fan wie,
ûneinich like har bestean
fan blide berte oant de drôve dea,
dêr’t elk syn eigen part fan hie,
de jacht bea har ’t fertsjinne lean.

De buffels libben yn itselde gea,
har keppel wie de ein fan wei,
sels oer de kimen rûn de weach
fan brune rêgen, net te tellen lea,
foar Métis fleis en hûd, dus jei
se op en hâld se yn it each.

It each seach op ‘en doer gjin buffel mear
fanwege harren drôve dea
en like einich wie ’t bestean
fan Métis dy’t mei bôge, pylk en spear
’t ferlearen fan ’t gewear yn ’t gea
dêr’t praat waard oer ’t fertsjinne lean.

* Paul Kane (1810-1871)
reizge nei de Métis, in yndianestam,
dêr’t er de lêste buffeljacht skildere.
Skilderij ‘De buffeljacht’