januari 10, 2017
van Elihu Vedder*
Golvend ligt zijn lange lijf
op toppen en door dalen,
wachtend op een goed moment,
hij heeft hier maar een kort verblijf,
in zee veel langer, zonder falen.
Zeelui zien alleen zijn staart,
vertellen hun verhalen
als hun redding komt op tijd;
zij voelen zich toch wel bezwaard,
zien vaak de geest van maten dwalen.
Golvend glijdt hij over ’t strand,
duikt sissend in de baren,
dubbel in zijn element:
de zee en ’t schip in een verband…
zijn golf is niet te evenaren.
* Elihu Vedder (1836-1923)
Schilderij ‘Leger van de zeeslang’
Schilderij ‘Zeeslang in de golven’
januari 9, 2017
Wat kin de moarntiid biede
oan ljocht en oar fermaak
de lêste oere yn it tsjuster?
’t Mystearje jout meastal as taak
om dêr yn stilte nei te rieden.
Dan rinst oer kronkelpaden
en sjochst de eagen út,
litst ûnferwachts it tastel flitse,
’t mystearje jout it oan as bút:
de wylde flecht fan tûzen kaen.
De stilte brekt troch ’t kriezen
fan skimen yn de hel
fan oars net as it neare tsjuster,
dan saaie se as sketten del,
wêr’t tûken harren plakje wize.
Dan rinst wer troch op paden
mei sicht op oar fermaak:
in rige rêgen yn it skynsel
fan taret wurde op ’e taak
fan hoe de dei besteklik lade.
