februari 25, 2017
fan Rembrandt*
Nea hie ’k tocht dat ik belibje mocht
wat my op dizze dei oerkaam,
hoewol’t ik profetesse bin…
dochs ha ’k net om it jonkje socht.
Sân jier ha ’k it lok belibje mocht
fan troude frou, eins noch jongfaam;
hoewol’t ik oer de tachtich bin,
ha ’k yn de timpel eare brocht.
Eare oan de Iene, nacht en dei,
want Hy jout my it libbensljocht,
sadat ik no noch skôgje kin
it heil, dêr is de ein fan wei.
Wat ik skôgje, jou ik hjoed noch troch,
want dochs ha ik der wol om socht:
ferlossing, brocht troch ’t iene bern…
hy seach my oan, ik sjoch it noch.
* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Simeon en Anna yn de timpel’
februari 24, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2005
It is in gean en kommen,
wat faak oan ’t âlder wurden leit,
de soan komt yn it plak fan heit
en slacht wat lûder op ’e tromme.
Mar ’t barde net op skippen
dy’t wedstriidsile foar de ear
fan doarp of stêd, dan komt it klear
troch sûnder tromme oer te wippen.
Grou hie in fakatuere,
want Berend* kriich in oare driuw,
de service fan syn nij bedriuw:
kommersje mei taalfrjemde kueren.
Gjin skipper hie ferwachte
dat Grou by Douwe** komme soe,
dat Douwe wol op Grou ta woe,
de fakatuere wie foar Drachten.
* Berend Mink
** Douwe Visser