april 27, 2017
fan Rembrandt*
De keunstner wie hiel wat fan doel
en loek it potlead oer ’t papier,
it bleau foarearst gaotysk, skier,
dêrûnder lei in tryst gefoel.
In kessen draacht de holle fan
in frou, fan alle soargen swier,
de hân is slop, it antlit skier,
dêrboppe sjocht in frjemde man.
De fierte lit in skier pear sjen,
sy wankelje troch it bestean,
it libben hat har inkeld bean
de nocht fan ’t lichem… trettjin bern.
En tichterby de âlderdom,
skerp oanset, want it is har tiid
sawat, miskien in swiere striid
foardat de dea ropt lûd fan kom!
It libben ropt de keunstner op
om oer te gean nei in gehiel,
want al dy lichems ha in siel,
syn eigen fiert him nei de top.
* Rembrandt (1606-1669)
Plaat mei ferskillende stúdzjes
april 26, 2017
fan Rien Poortvliet*
Doe’t ik myn sabbatkuier makke,
rûn in ploechje manlju troch myn nôt,
ik hie ’t fuort yn de gaten
dat der wat bysûnders wie;
earst like ’t dat se har fermakken
sa’t it jongfolk wol fan wille hâldt,
mar doe’t ik seach dat se myn ieren
plôken, wie ’k as boer gau út ’e rie:
ik soe derhinne,
kaam wol tichterby… doe bleau ik stean,
want ’k hearde Farizeeërs praten
oer dat gjinien op sabbat wurkje mocht,
mar ieren plôkje moast dochs kinne,
tocht ik sa, al bin ik dan ek eigner-boer;
de âldste fan de ploech liet doe syn ljocht
oer wat de Farizeeërs seine skine,
hy fûn har redenaasje krom:
de minske wie net makke foar de sabbat,
krekt oarsom.
* Rien Poortvliet (1932-1995)
Skilderij ‘Ieren plôkje op sabbat’