mei 16, 2017
Nijsgjirrich binne sy nei foaren
kommen, domwei mei de kop omheech,
omdat sy fan gjin weagjen witte,
ha oars net as gers op ’t each…
gjin motivaasje om te doaren.
It stek is ticht, de daam net iepen
foar dy iene, folge troch de rest,
de keppel kin der net mei sitte,
lizze wol yn ’t wollen fest…
it fretten giet foarôf oan ’t sliepen.
De konten ha al wat te sizzen
oer de polyfalken oan de peal,
dy’t ûnder ’t blauwe seil wei wolle:
mei de kop derfoar, want heal
kin ’t net, dus bliuw dêr net sa lizzen.
Mar sis, wêr bliuwe dan de hannen
foar it touwurk oan de gyk en mêst,
de kop kin dochs net sûnder holle?
Dingen lizze altyd fêst,
ûntbrekke Jantsjes… dan ek Jannen.
mei 15, 2017
De stilte sprekt yn strieletaal
dy’t streekrjocht weisjit fan de sinne,
dan troch mist en dize slûpt
om mei dy minske op te rinnen
dy’t yn meditaasje fierder krûpt
en harket nei har âld ferhaal:
‘Ik bin in frou dy’t hâldt fan swijen
om’t om my hinne hichten sprekke
fan it lytse dat hjir rint,
dan ha ’k gjin lêst fan grutte bekken,
fan it machtsfertoan dat faakris wint,
as stille frou sil ik dat mije.’
De wyn skuort oan, hâldt fan kabaal
en swypket wetter op ta weagen,
dy’t mei klotsen krije skom,
in proai om daliks fuort te reagjen,
dêrmei wint it machtsfertoan syn rom,
fiktoarje nei in rûch ferhaal.
