Cato Censorius

fan ûnbekend*

‘En fierder bin ik fan betinken
dat Cartago fan de ierde moat.’

De sprekker wie sa hurd as stien,
in rots dy’t yn de brâning stie
yn Rome, mar ek fier dêrbûten:
hy focht tsjin lúkse foar de sier,
hat Hannibal as fijân moete.

Dy fjildhear teach nei ’t noarden ta,
brocht oaljefanten yn de striid,
dy’t kâldwei oer de bergen stampten;
doe’t Cato’s leger kaam yn ’t spier,
wie ’t dien: it bistefolk ferkrampte.

‘En fierder bin ik fan betinken
dat Cartago fan de ierde moat.’

De kramp sloech oer op Cato sels:
syn strang bewâld, as iis sa kâld,
koe by it folk gjin sprekken lije;
Atene’s keunst fûn hy fertier,
syn dokters woed er leaver mije.

Foar dokter spile hy leafst sels
mei frou of soan as syn pasjint,
sy moasten nei advizen hearre
dy’t sloegen op de klier en nier
en soene dêrtroch kâldwei stjerre.

* Yllustraasje ‘Cato Censorius’